Parę dni temu obchodziliśmy już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Z uwagi na decyzję Dowódcy AK generała Komorowskiego Tadeusza, miała swój początek 01-08-1944 roku. W ciągu kolejnych 63 dni powstańcy brali udział w walce, której ideą była Polska niezależna, wolna od niemieckiej interwencji zbrojnej oraz dominacji sowieckiej. Na podstawie ustaleń, ok. 16 tys. osób straciło życie podczas walki o stolicę, z kolei rannych zostało 25 tys. osób, w tym ponad sześć tysięcy ciężko rannych. Ponadto, około 30 % osób, które w trakcie Powstania Warszawskiego straciły życie, to ofiary mordów prowadzonych przez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Nie ulega kwestii, że największe zaostrzenie zbrodni na ludności cywilnej miało miejsce w czasie pierwszych dwóch tygodni sierpnia 1944 - kiedy działał rozkaz Hitlera dotyczący ludobójstwa w Warszawie.

Niestety, pomimo wielkiego poświęcenia oraz nieprzeciętnego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, oraz zwykłych osób cywilnych - Powstanie nie powiodło się. Mimo tego, z pewnością trzeba pielęgnować pamięć a także odwagę ludzi biorących aktywny udział w walkach i oddać im szacunek, gdyż przecież dzielnie toczyli walkę w imię wolności i godności człowieka. W następstwie tego nie tylko w ten jeden dzień w roku, ale także raz na jakiś czas zatrzymać się na kilka chwil w tym codziennym pędzie i zanalizować to, jak wiele poświęceń i wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tamtych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją chęć jednoczenia się, odwagę, determinację oraz heroizm. Dziś łatwo jest nieobiektywnie oceniać tamtych ludzi, tylko nie zapominajmy o tym, że żyli oni w znacznie innych realiach niż my. Warto oprócz tego zaznajomić się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, aby poznać więcej informacji, które są równie istotne i potrafią zmienić nasze myślenie niemalże całkowicie. Ukażmy swoją empatię oraz respekt.